“สายแล้ววว สายแล้วววว”

เด็กหญิงกำลังวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็วสูง

ดูเหมือนว่าพักหลังมานี้ เธอจะตื่นสายเป็นประจำ จากการทำงานในรอบดึก

ผ่านบาร์ลึกลับ (?)  และร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่ 

 

“โซนี่รอด้วยยย” โฮคุวิ่งตามมาทันโซน่าที่กำลังรออยู่ 

“วันนี้สายกว่าเดิมอีกนะโฮคุ นอนดึกอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ?” 

โซน่า เพื่อนร่วมชมรมของเธอ เธอเป็นเด็กหญิงที่ดูอ่อนหวาน

และเพิ่งย้ายเข้ามากลางเทอม เหมือนกับโฮคุ รวมไปถึงดูเหมือนเธอจะมีความลับ

หรือเรื่องราวต่าง ๆ มากมายเลย

 

วันนี้ก็เป็นเหมือนกับทุกวัน ที่ทั้งสองจะเข้าโรงเรียนพร้อมกัน แม้จะสายมากก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้โฮคุรู้สึกแปลกไป นั่นคือการที่รู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ตลอดเวลา จากที่ไหนสักแห่ง

เธอแค่คิดไปเอง หรือเป็นสัญชาตญาณของเธอกันแน่

 

“โฮคุ … โฮคุ !!” โซน่าพยายามเรียกโฮคุที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเหม่อลอย

เพราะคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่  

“ฮะะะะ อะไรเหรอโซนี่” โฮคุตอบกลับในขณะที่ท่าทางของเธอก็ยังเหม่อลอยอยู่

ไอศกรีมมินต์ของเธอละลายหยดติ๋ง ๆ 

“โซน่าถามว่า จะแข่งว่ายน้ำอาทิตย์หน้าแล้ว ได้ไปซ้อมบ้างหรือยังงงงง ฮ่วย !”

ซน่าพูดพร้อมกับเสียงที่ดูเคืองเล็กน้อย

“อ๋อๆๆ ยังเลยๆ ช่วงนี้งานเยอะน่ะ แต่ว่า อีกไม่กี่วันก็เสร็จแล้ว นี่ลางานที่ร้านกาแฟไว้แล้วด้วย

จะได้ไปซ้อมไง โซนี่ไปว่ายน้ำด้วยกันสิ” โฮคุตอบ

 

//เอ่อ คือว่า แบบนี้มันยาวไปอะ ใช้พิมพ์แบบบทสนทนาเร็ว ๆ น่าจะเวิร์คกว่านะคะ//

 

โฮคุ : ฮะะะะ อะไรเหรอโซนี่  (ท่าทางของเธอดูเหม่อลอย ไอศกรีมมินต์ในมือหยดติ๋ง ๆ)

โซน่า : โซน่าถามว่า จะแข่งว่ายน้ำอาทิตย์หน้าแล้ว ได้ไปซ้อมบ้างหรือยังงง ฮ่วย (เคืองเล็กน้อย)

โฮคุ : อ๋อๆๆ ยังเลยๆ ช่วงนี้งานเยอะน่ะ แต่ว่า อีกไม่กี่วันก็เสร็จแล้ว 

          นี่โฮคุลางานที่ร้านกาแฟไว้แล้วด้วย จะได้ไปซ้อมไง โซนี่ไปว่ายน้ำด้วยกันสิ 

 

//เอ้อออออ แบบนี้เลยค่า ที่เหลือให้คนอ่านไปจินตนาการต่อเอาเองก็ได้ค่าาาา//

 

โซน่า : ได้สิ โฮคุทำงานเสร็จวันไหนล่ะ ?

โฮคุ : คิดว่า พรุ่งนี้ก็น่าจะเสร็จแล้ว วันมะรืนเราไปว่ายน้ำที่สระโรงเรียนแล้วกันนะ

โซน่า : ได้เลย … อ้ะ โซน่าลืมเล่าเรื่องใหม่น่ะ ... จะบอกว่าเมื่อวันก่อน ขอบคุณมากเลยนะ

ที่ช่วยหาหนังสือต่าง ๆ มาให้โซน่า เหมือนว่าโซน่าจะพบแล้วล่ะ !!

โฮคุ : เบาะแสใหม่เหรอ ?

โซน่า : ใช่แล้ว เหมือนจะเป็นเมืองที่ชื่อ XUNIC แต่ก็ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรเพิ่มเติมนะ

โฮคุ : เอ ไม่คุ้นเลยแฮะ ไว้โซนี่เอามาให้โฮคุอ่านมั่งสิ เผื่อว่าจะพอช่วยนึกเรื่องอะไรได้มากขึ้น

 

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ในโรงอาหาร ชายคนหนึ่งท่าทางลึกลับ

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดอะไรบางอย่าง แล้วเดินจากไป

 

หลายวันต่อมา โฮคุกำลังซ้อมว่ายน้ำกับโซน่าที่สระของโรงเรียน

โซน่า : ทำไมโฮคุถึงลงแข่งว่ายน้ำล่ะ ? โฮคุชอบวิ่งมากกว่าไม่ใช่เหรอ ?

โฮคุ : อืมมม คงเป็นเพราะว่ายังเหลืออีกแค่รายการเดียวที่ยังไม่ได้เหรียญทองมั้ง ฮ่าๆๆๆ 

 

// เอ่อ เปลี่ยนกลับไปแบบเดิมก็ได้ค่ะ (ไหว้ย่อ) //

 

หลายวันต่อมา ขณะที่โฮคุกำลังซ้อมว่ายน้ำกับโซน่าที่สระของโรงเรียน

ดูเหมือนว่านักเรียนคนอื่น ๆ จะกลับบ้านกันไปเกือบหมดแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังคงสนุก

และว่ายน้ำต่อไปเรื่อย ๆ 

“ทำไมโฮคุถึงลงแข่งว่ายน้ำล่ะ ? ปกติโฮคุชอบวิ่งมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

โซน่าหันมาถามโฮคุ ในขณะที่กำลังเกาะขอบสระเอาไว้

“อืมมม คงเป็นเพราะว่ายังเหลืออีกแค่รายการเดียว ที่ยังไม่ได้เหรียญทองมั้ง ฮ่า ๆๆ”

โฮคุหันมาตอบพร้อมกับพยายามหรี่ตามอง เพราะสายตาสั้น

 

สายตาที่พร่ามัวของโฮคุ เหลือบไปเห็นบางคน ยืนมองเธออยู่ที่มุมสระ

“แป๊บนึงนะโซนี่ เดี๋ยวโฮคุมา” โฮคุดันตัวเองขึ้นจากสระ รีบเดินไปที่มุมสระ

มุ่งหน้าทางไปห้องน้ำที่เธอเจอบุคคลปริศนา ท่ามกลางความมึนงงของโซน่า

 

โฮคุเดินไปยังจุดที่เห็นคนยืนมองอยู่ แต่ก็ไม่พบกับใครเลย

“นั่นใครน่ะ !! รู้นะว่าอยู่แถวนี้ !!” โฮคุตะโกนถามด้วยความหงุดหงิด

ก่อนที่โซน่าจะรีบวิ่งตามมา

“เกิดอะไรขึ้นน่ะโฮคุ ช่วงนี้ดูแปลก ๆ ดูเหม่อ ๆ ด้วย มีอะไรรึเปล่า ”โซน่าถามด้วยความตกใจ

 

โฮคุรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและเปิดประตูทีละบาน

“อยู่ไหน ออกมาสิ” โฮคุรีบเปิดจนมาถึงห้องสุดท้ายที่ปิดอยู่ 

“นั่นใคร !! ต้องการอะไร !!” โฮคุยืนตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ

พร้อมกับโซน่าที่พยายามจะทำให้โฮคุใจเย็น

 

โฮคุผลักประตูออกสุดแรง แต่ก็ต้องหยุดนิ่งไป เพราะเมื่อประตูเปิดออก

ในนั้นกลับไม่มีใครอยู่ มีเพียง รอยรองเท้า เป็นคราบดินอยู่ที่พื้นเท่านั้น

“เป็นไปได้ยังไงน่ะ ?” โฮคุสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอมั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป

และคราบดินนั่นก็ไม่น่าจะมีในห้องน้ำของสระว่ายน้ำได้

 

เวลาผ่านไปจนกระทั่งมาถึงวันแข่งขันกีฬา

โฮคุเปลี่ยนชุดและกำลังจะเข้าแข่งขัน เธอสังเกตว่า โซน่า และเพื่อน ๆ

รวมไปถึงพ่อกับแม่ของเธอก็มาร่วมให้กำลังใจเธอด้วย 

 

แม้จะมีบางช่วงที่โฮคุเห็นบุคคลปริศนาลาง ๆ ทำให้ความตั้งใจ หรือสมาธิของเธอหลุดไปบ้าง

แต่สุดท้ายเธอพยายามไม่สนใจ และแข่งต่อจนได้รับชัยชนะ

 

“ไชโยยยย ชนะแล้ววววว ตอนนี้ก็ครบทุกรายการแล้วววว ” โฮคุรีบเอาเหรียญมาอวดโซน่า

“เก่งมากเลยโฮคุ โซน่าก็อยากลงแข่งว่ายน้ำบ้างเหมือนกัน ครั้งหน้าจะลองลงคัดตัวกับเขาดูบ้างนะ”

โซน่าชื่นชมกับความสำเร็จของเพื่อน แต่ก็ยังแอบเป็นห่วงเรื่องที่โฮคุ

เห็นใครบางคนคอยตามอยู่ไม่ได้

“วันนี้ไปฉลองกันดีมั้ย ? ร้านกาแฟที่โฮคุทำงานมีขนมอร่อย ๆ เยอะแยะเลยล่ะ”

“ได้สิ ไปฉลองกัน ชวนเพื่อน ๆ ไปด้วยกันเยอะ ๆ นะ”

 

… ร้านปิด …

 

“อ่าวว เซ็งเลย งั้นไว้ฉลองกันวันอื่นก็ได้นะ หรือจะไปร้านอื่นวันนี้ก็ได้”

โฮคุพูดด้วยความผิดหวัง

“ไม่เป็นไร วันอื่นก็ได้ ไว้เจอกันนะ ยินดีด้วยโฮคุ” เพื่อน ๆ ต่างพากันปลอบใจ

ก่อนจะพากันทยอยกลับบ้าน

“ไม่เป็นไรนะโฮคุ ไปซื้อไอศกรีมมานั่งคุยกันก็ได้เนอะ” โซน่าพูดปลอบใจ

พลางเดินไปซื้อไอศกรีม

และมานั่งคุยกันที่สวนสาธารณะ

“วันนี้สนุกมากเลยล่ะ แต่ตอนที่อยู่ ๆ โฮคุนิ่งไปนะ ตกใจมากเลย นึกว่าเป็นอะไร”

โซน่าพูดขึ้นขณะที่กำลังตักไอศกรีมเข้าปาก คำถามนั้นทำให้โฮคุนิ่งไปสักพัก 

 

“โซนี่ … โฮคุว่า โฮคุเหมือนมีใครคอยสะกดรอยตามอยู่ตลอดเลยอะ ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน

แต่รู้สึกไม่ปลอดภัย รู้สึกเหมือนมีคนคอยมองอยู่ตลอดเลย” โฮคุพุดพลางหันซ้ายหันขวาไปรอบๆ

 

“แม้แต่ในตอนนี้ ที่เราอยู่ด้วยกัน ยังรู้สึกเหมือนมีใครมองตลอดเวลาเลย”

คำพูดของโฮคุทำให้โซน่าเริ่มขนลุก …

“โฮคุอย่าบอกนะว่า ...” โซน่าถามด้วยเสียงอันสั่นเทา

“ว่า … ว่าอะไรเหรอ ??” โฮคุถามด้วยความสงสัย

“โฮคุ เห็นผีเหรอ !! ไม่เอานะ โซน่ากลัวผี” ประโยคของโซน่า ทำให้โฮคุนิ่งไปซักพัก..

และหัวเราะออกมาสุดเสียง

“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ โซนี่ จะบ้าเหรอ โฮคุเนี่ยนะจะเห็นผี ไม่ใช่หรอก ผีไม่มีจริงหรอก

มีแต่คนนี่แหละคนน่ากลัวกว่าผีอีกนะโซนี่” โฮคุพูดปลอบใจให้โซน่าหายกลัว

“โฮคุไม่ไปลองแจ้งความไว้ก่อนล่ะ เผื่อจะพอช่วยได้นะ” โซน่าบอกด้วยความเป็นห่วง

“โอ้ย ถ้าตำรวจช่วยโฮคุได้จริง ๆ ป่านนี้คนที่เราเจอที่สระน้ำก็โดนรวบไปแล้วล่ะ

คาดหวังอะไรมากไม่ได้หรอก เริ่มมืดแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ” 

 

โฮคุเดินไปส่งโซน่าขึ้นรถ ก่อนที่จะเดินกลับบ้านเพียงลำพัง

ระหว่างทางกลับบ้าน โฮคุเดินผ่านบาร์ลึกลับและพยายามมองเข้าไปในร้าน

 

“อยากเข้าเหรอ ? อายุถึงรึเปล่าล่ะเราน่ะ ?” หญิงสาวสุดเซ็กซี่ถามขึ้น เธอมีผมสีแดง

และดวงตาของเธอก็ดูไม่เหมือนคนปกติ  โฮคุซึ่งกำลังเพ่งมองในร้าน 

ไม่รู้สึกว่ามีใครอยู่แถวนั้นถึงกับสะดุ้งขึ้นมา

 

“อ๊ะ เปล่าค่ะ แค่อยากรู้ว่าข้างในมีอะไร โฮคุยังอายุไม่ถึงหรอกค่ะ” โฮคุตอบแบบเขิน ๆ

“ชื่อโฮคุเหรอ เป็นชื่อที่น่ารักดีนี่ อยากเข้าไปดูไหมล่ะ นี่น่ะไม่ใช่บาร์หรอก

ท่องเอาไว้ เป็น ร้ า น อ า ห า ร”

 

หญิงสาวตอบกลับมา ทำให้โฮคุยิ่งอยากที่จะเดินเข้าไปในร้าน

เพราะในใจแอบสงสัยว่าจะมีบุคคลปริศนา ตามตัวเธอมาอีกหรือเปล่า

“เข้าได้ใช่ไหมคะ ? งั้นพี่สาวสุดสวยช่วยพาโฮคุเข้าไปหน่อยนะค้า”

“ได้สิ ถ้าเธออยากล่ะก็นะ ...” 

 

ทั้งสองเดินเข้ามาในร้าน มันเป็นบาร์ที่ดูเก่าแก่ ตกแต่งอย่างสวยงาม

และแสงไฟที่สลัวของเคาท์เตอร์ก็ทำให้โฮคุเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด

 

“เอ่อ … เอ่อ ...” โฮคุพูดอะไรไม่ถูก เธอเหมือนถูกมนต์สะกดไว้

“เป็นอะไรไป มาสิ วันนี้ผู้จัดการบาร์ไม่อยู่ อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย ?”

“เธออายุไม่ถึง พาเธอเข้ามาได้ยังไงน่ะ” ชายคนหนึ่งถามขึ้น

ดูจากการแต่งตัวเหมือนว่าเขาจะเป็นนักดนตรีของที่นี่ 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า หมุนสามครั้งแล้วไง” หญิงสาวผมแดงตอบ

ทำให้โฮคุสงสัยเป็นอย่างมาก

เธอพยายามมองไปรอบๆ ร้าน แต่ก็ไม่พบกับใครในร้านเลย

“เอ่อ ตอนแรกโฮคุเห็นว่า มีคนอยู่ในร้านเต็มไปหมดเลย หายไปไหนแล้วล่ะคะ”

โฮคุถามด้วยความสงสัย

“วันนี้ร้านปิดน่ะ … เลยไม่มีลูกค้า” เสียงกระซิบเบา ๆ ในร้านตอบ

 

“โฮคุว่าไม่จริงนะคะ 

ข้อแรก . ร้านที่นี่เปิดเวลา 18:00 ของทุกวัน ปิดวันอาทิตย์วันเดียว วันนี้เป็นวันศุกร์ค่ะ

ข้อสอง . วันนี้ร้านไม่ปิดแน่นอน เพราะว่ามีนักดนตรีมาทำงาน

ถ้าร้านปิดนักดนตรีจะมาเล่นเพลงให้ใครฟังคะ

ข้อสาม . พี่สาวผมสีแดงบอกว่า ร้านนี้ไม่ใช่บาร์ แต่เป็นร้านอาหาร

แต่เมื่อกี้ นักดนตรีบอกว่าพาเข้ามาได้อย่างไรเพราะอายุไม่ถึง

และสุดท้ายคุณพี่หลุดพูดออกมาว่า ผู้จัดการบาร์ไม่อยู่ ชัดเจนว่า ที่นี่เป็นบาร์ค่ะ !!”

“โอ้โห้วววว เฉียบบบบบ บอกแล้วว่าของจริง ! สมแล้วที่เป็น...” 

เสียงของผู้จัดการบาร์ดังขึ้น เขาเดินเข้ามาในร้านตอนไหนไม่มีใครรู้

แต่จู่ ๆ จะเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ทำให้เขาหยุดพูดไปกลางคัน

“สวัสดีโฮคุ ช่วงนี้รู้สึกเหมือนมีใครกำลังตามตัวเธออยู่รึเปล่า ?

คำถามฉันอาจจะดูพิลึกสักหน่อย แต่บอกเลยว่า พวกเราเห็นมาโดยตลอดผ่านจากบาร์แห่งนี้

พวกเขาจะใส่หมวกปีกกว้างเสมอ ระวังไว้นะ”

 

ผู้จัดการบาร์ พูดพร้อมกับพ่นควันบางอย่างใส่เธอ 

 

…

 

“พวกเขาใส่หมวกปีกกว้างเสมอ ระวังไว้นะ” 

โฮคุรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอยืนอยู่ข้างหน้าบาร์ และพยายามจะนึกอะไรบางอย่าง 

เธอเดินกลับบ้านพร้อมกับความสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น 

 

“พวกเขาใส่หมวกปีกกว้างเสมอ ระวังไว้นะ” 

 

เสียงนี้ดังขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง

เธอหันกลับไปพร้อมกับเห็นผู้ชายใส่หมวกปีกกว้างยืนอยู่ข้างหลังเธอ

และเมื่อรู้ตัวว่าถูกเจอตัวแล้ว เขาก็รีบวิ่งหนีทันที

 

“หยุดนะ” โฮคุวิ่งไล่ตามชายลึกลับไป ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ชายลึกลับวิ่งหนีอย่างรวดเร็วและพยายามหลบโดยการเลี้ยวไปทางมุมตึกต่าง ๆ 

แต่โฮคุที่เชี่ยวชาญเรื่องเส้นทางบริเวณนี้เป็นอย่างดี ก็มาดักรอไว้ได้

 

ในขณะที่โฮคุกำลังวิ่งไล่ต่อไปนั้น จู่ ๆ เขาก็ล้มลง

โฮคุที่ตามไปถึงตัวก็รีบเข้าไปคว้าคอเสื้อละตะคอกใส่

“แกเป็นใคร ตามฉันมาทำไม ต้องการอะไร !!”

 

//ขอนิดนึงค่ะ ตรงนี้ตะคอกจนเสียงแหบเลย เพราะวิ่งไล่ตามเหนื่อยมาก

แถมฝนตกด้วย หงุดหงิดค่ะ //

 

ชายคนนั้นพยายามสะบัดแขนของโฮคุออก และพยายามจะหนีอีกครั้ง

โฮคุหมดความอดทนจึงเข้าไปเตะสกัดขาทำให้เขาล้มลง จากนั้นก็ล็อคคอ

ด้วยท่าที่เธอฝึกมาในวัยเด็ก

“พอแล้วครั.. ยอมแล้ … คุณหนู ยอมแล้ว”

เสียงที่ได้ยินกลับมาทำให้โฮคุตกใจและรีบถอยออกมา

ผู้ชายคนนั้นคือริชาร์ด บอดี้การ์ดของครอบครัว คินาริ และของโฮคุในตอนเด็ก ๆ นั่นเอง

“ลุงริชาร์ด มาทำอะไรที่นี่น่ะ !!” โฮคุยังคงลังเลว่าจะเข้าไปประคอง หรือว่า จะต้องระวังตัวเองดี

“ฝีมือพัฒนาไปไกลมากเลยนะคุณหนู ไม่เจอกันนานเลย” เขาตอบอย่างเป็นมิตร 

“ลุงยังไม่ตอบคำถามโฮคุเลยค่ะ ลุงมาทำอะไรที่นี่คะ ?” โฮคุถามซ้ำด้วยความสงสัย

“เอ่อ...ลุงตอบไม่ได้หรอก เรื่องนั้นคุณหนูน่าจะต้องไปหาคำตอบเอาเองแล้วล่ะ” เขาพูดพร้อมกับเหนื่อยหอบ ดูเหมือนว่าเขาจะอายุมากเกินกว่าที่จะต่อสู้กับใครจริง ๆ แล้ว

 

โฮคุพยายามประคองเขามานั่งหลบฝนใต้ตึก ก่อนจะมีการพุดคุยกันเล็กน้อย

“พ่อกับแม่ส่งลุงมาเหรอ ? ทำไมล่ะ ?” โฮคุยังคงอยากได้คำตอบกับเรื่องนี้

“ถ้าคิดว่าเป็นแบบนั้น โฮคุก็คงรู้แล้วว่าทำไมลุงถึงตอบไม่ได้” คำตอบที่ไม่เหมือนคำตอบนี้

ทำให้โฮคุเข้าใจได้ทันที

“แล้วทำไมถึงส่งมาล่ะ” โฮคุถามเรื่องอื่นเพิ่มเติม

 

คุณลุงไม่ตอบอะไร ได้แต่เอานิ้วเขียนลงไปบนพื้นดินที่เปียกแฉะ 

เขาวาดเป็นรูปนกฮูก ก่อนที่หยดน้ำฝนจะทำให้รูปวาดนั้นหายไป

 

โฮคุเข้าใจคำตอบในทันที แต่ก็ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังไม่ได้คำตอบ

“จดหมายนั่น ส่งมาจากใครคะ ?” โฮคุถามคำถามอื่น ๆ อีกมากมาย 

ในขณะที่ลุงกำลังหยิบหมวกปีกกว้างมาสวม และกำลังเดินจากไป 

พยายามไม่ได้ยินหรือตอบคำถามอะไรเพิ่ม

โฮคุมองรอยรอยเท้าของลุง ที่อยู่บนพื้น ...

“แล้วเรื่องที่สระน้ำล่ะคะ ลุงทำได้ยังไงคะ ที่หายไปแบบนั้น” 

โฮคุถามคำถามสุดท้ายที่คาใจมาก ๆ

 

ลุงหันกลับมาพร้อมสีหน้าที่สงสัย

“ลุงไม่เคยไปที่สระน้ำนะ”