ย้อนกลับไป ณ ดินแดนอันห่างไกลบนดาวดวงหนึ่ง ทุกคนต่างเรียกที่นี่ว่า ดวงจันทร์ 

ที่นี่ เป็นดินแดนเวทมนตร์ที่มีต้นไม้สีเขียวชอุ่มที่ดูสวยงามและแปลกตาในเวลาเดียวกัน 

เหล่าครอบครัวกระต่ายน้อยใหญ่อาศัยอยู่ในบ้านโพรง บ้างก็สร้างเป็นบ้านต้นไม้ 

พวกเขาเก่งเรื่องการประดิษฐ์ หรือการสร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ บ้างก็ฝึกการใช้เวทมนตร์

เพื่อนำมาใช้ดำรงชีวิต นอกจากเหล่ากระต่ายแล้ว ยังมี ภูติ แฟรี่ 

และสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์อื่น ๆ อีกมากมาย

 

ณ ดวงจันทร์แห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักครอบครัว “โมนา” 

ตระกูลที่เลื่องลือว่าเก่งในด้านวิศวกรรม การสร้างสิ่งประดิษฐ์ และเวทมนตร์

ซึ่งความน่าสนใจของตระกูลโมนา คือการผสมผสาน เทคโนโลยี ความรู้ด้านสิ่งประดิษฐ์ 

มารวมกับการใช้เวทมนตร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก และไม่เคยมีใครคิดอยากลอง

สิ่งนั้นเรียกว่า มาจิเทค “Magitech” ด้วยความรู้ ความกล้า และความสร้างสรรค์นี้เอง

ทำให้ครอบครัว โมนา สามารถประดิษฐ์สินค้าจำหน่าย เขียนหนังสือมากมาย

และเป็นที่รู้จักของดวงจันทร์

 

วันนี้อากาศแจ่มใส กระต่าย 2 พี่น้องวิ่งเล่นกันอยู่ในทุ่งหญ้า พร้อมกับเหล่าแฟรี่

ลูเซเน่ ปูผ้ารองบนหญ้าก่อนจะนั่งกินอาหารว่าง

ส่วนลาพิเน่ก็เล่นวิ่งไล่จับกับแฟรี่อย่างสนุกสนาน

“มากินของว่างได้แล้วปู้ เน่กินเองจะหมดแล้วน้าาา” 

ลูเซเน่หยิบของว่างที่มีลักษณะคล้ายคุ๊กกี้แผ่นใหญ่เข้าปาก

ก่อนที่จะเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

 

“เหลือไว้ให้ปู้กินด้วยสิ ครั้งที่แล้วปู้ก็กินไม่ทันนนน” ลาพิเน่รีบวิ่งมาพร้อมกับเหล่าแฟรี่

ที่ดูเหมือนว่ากำลังจะแย่งอะไรบางอย่างกันอยู่

 

“ไม่ต้องห่วงน้องรัก ! ไม่ต้องกลัวว่าของว่างจะหมด วันนี้เน่จะมาแสดงอะไรให้ดู”

ลูเซเน่คว้าไม้คทาของเธอขึ้นมา ร่ายคาถา และชี้ไปที่ของว่าง

มีควันสีเหลืองลอยออกมาจากไม้คทา พุ่งตรงไปที่ของว่าง

 

ตู้ม !

 

เสียงอึกทึกไปทั่วบริเวณ ควันลอยขโมง

พร้อมกับหน้าลูเซเน่ที่เลอะเขม่าไหม้เกรียมจากเวทมนตร์ของตัวเอง

ตะกร้าของว่าง และผ้าปูบริเวณนั้น ไหม้และหายกลายเป็นหลุมขนาดย่อม …

 

“...” ลาพิเน่พูดอะไรไม่ออก หรี่ตามองพี่สาวที่กำลังนิ่ง

และยังค้างท่าชี้ไม้คทาอยู่เลย

 

“เอะ … แหะ ๆ” ลูเซเน่ค่อย ๆ หัวเราะแห้ง ๆ

ก่อนที่จะหันมามองลาพิเน่ที่หรี่ตามองปนตำหนิ

 

“จะลองใช้คาถาเพิ่มจำนวนอีกแล้วใช่มั้ยเน่ !

ครั้งก่อนก็ทำให้หนังสือย่อส่วนจนเหลือเท่าฝ่ามือ อ่านต่อไม่ได้

แล้วครั้งนี้ก็ยังทำให้ปู้อดกินของว่างอีกเหรอออ ”

 

ลาพิเน่เริ่มโวยวาย ก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างออกมา

 

“ก็ถ้าเราเพิ่มจำนวนมันได้ เราจะกินมันได้เรื่อย ๆ ไงล่ะ It’s Magic !”

ลูเซเน่พยายามกลบเกลื่อน

“งั้นคราวหน้าขอปู้กินก่อนชิ้นนึงนะ ฮ่วย !”

ลาพิเน่ถอนหายใจ พลางโยนบางสิ่งที่เป็นบอลกลม ๆ ลงไปในหลุมที่ลูเซเน่ระเบิดไว้

อย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

“อู้วววว ของเล่นใหม่เหรอปู้ เหมือนบอลที่ไว้จับสัตว์เวทมนตร์ปะ ?

ลูเซเน่มองบอลทองเหลืองกำลังค่อย ๆ ขยายตัวออก ตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

 

“ไม่ใช่ซะหน่อย นี่เป็นเครื่องที่ปู้กำลังฝึกสร้าง จากหนังสือของคุณลุงล่ะ

อารมณ์แบบว่า จะย้อนคาถาที่เคยร่ายเอาไว้

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้ ดินตรงนี้กับผ้าปูหญ้าน่าจะกลับเป็นเหมือนเดิม”

ลาพิเน่ จ้องมองบอลลูกนั้นขยายตัวช้า ๆ อย่างใจจดใจจ่อ 

 

“ปิ๊ง !!” เสียงของบอลดังขึ้น พร้อมกับปล่อยควันสีม่วงออกมา

“เอาล่ะ น่าจะเสร็จแล้ว ที่เหลือก็แค่รอดูผล เรากลับบ้านกันดีกว่าเน่

เริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวแม่ดุ”

ลาพิเน่หยิบเสื้อคลุมของเธอขึ้นมา พร้อมกับเน่ ที่กำลังครุ่นคิดและบ่นพึมพำ

ถึงความผิดพลาดของคาถา “ร่ายบทไหนผิดไปนะ”

เหล่าแฟรี่ต่างก็เข้ามาปลอบใจลูเซเน่ พร้อมกับเสกดอกไม้มาให้กำลังใจ

 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทั้งสองก็พบว่า แม่มายืนเท้าเอวรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

“ใครระเบิดทุ่งหญ้าจ๊ะ …?” คุณแม่ถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

พลางถือหุ่นทองเหลืองลักษณะคล้ายนกในมือ

ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเป็นผู้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง

 

“เน่เองค่ะแม่ แต่เป็นแค่หลุมเล็กนิ้ดดดดดเดียวเอง อีกไม่กี่วันเดี๋ยวก็ปกติแล้วแม่ !!

 ลูเซเน่ตอบด้วยความเขินอาย 

แม่ยิ้มอย่างเอ็นดู พร้อมกับลูบหัวลูเซเน่

“ต้องหมุนไม้ขึ้นตามเข็มนาฬิกา หนูไม่ได้หมุนไม้ใช่มั้ยจ๊ะ

แล้วก็อย่าลืมว่า การเพิ่มจำนวนอาหาร สามารถทำได้ แต่มันไม่มีสารอาหาร

หรือคุณค่าทางโภชนาการนะจ๊ะ ทำเองนี่แหละดีที่สุด”

 

“อ๋อออออ เน่ลืมหมุนไม้ค่ะ ก็ว่าอยู่ ว่าคาถาไม่น่าจะผิดนะ”

ลูเซเน่พูดพลางพยายามหมุนไม้ตามเข็มนาฬิกา

“ปู้ หิววววว แล้วววววว แม่” เสียงครวญครางของลาพิเน่พร้อมกับเสียงท้องร้อง 

เป็นสัญญาณว่าทำไมถึงรีบกลับบ้าน 

ทั้งสองกลับเข้าบ้าน ทานอาหารเย็น แล้วก็เข้านอน

 

เช้าวันต่อมา ทั้งสองกลับมาที่ทุ่งหญ้าบริเวณเดิม ลาพิเน่รีบวิ่งมาดูผลงานที่ตัวเองสร้างไว้

ว่ามันจะสามารถซ่อมแซมหลุมที่เกิดขึ้นได้หรือไม่ ...

 

หลุมนั้นกลับกลายเป็นปกติ บอลทองเหลืองกลับมาเป็นลูกเล็ก ๆ และอยู่บนผ้าปู

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“สุดยอดไปเลยปู้ววววว” ลูเซเน่ตะโกนขึ้น ตาเป็นประกาย

(เพราะคิดว่าจะสามารถซ้อมคาถาอื่น ๆ ได้มากขึ้นกว่าเดิม)

พร้อมกับลูบหัวลาพิเน่ ที่กำลังนิ่งอึ้งกับบางสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามากกว่า

 

เธอก้มลงเก็บบอลสิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง และเดินไปข้างหน้า

จุดที่มีเหล่าแฟรี่มากมายเริ่มทยอยกันไปมุงดูอะไรบางอย่าง

 

“นั่นอะไรน่ะ ?” ลาพิเน่พูดขึ้นพร้อมชี้ให้ลูเซเน่รีบตามมาดู

มันเป็นกล่องบางอย่างที่ดูเหมือนว่าจะตกลงมาจากบนฟ้า

การตกลงมาทำให้ทุ่งหญ้าเป็นหลุมขนาดใหญ่

 

“เอ๋ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเราเพิ่งเห็นกันนะ แถมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ถ้าตกลงมาขนาดนี้ ต้องมีเสียงตู้มมมม บ้างแหละ”

ลูเซเน่พูดขึ้นพร้อมพยายามจะก้มลงไปเก็บ แต่ถูกห้ามไว้โดยแฟรี่

พวกเขาบอกว่ามันเป็นสิ่งแปลกปลอม และไม่เคยเห็นมาก่อน

 

ทั้งสองเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ปนสงสัยจึงรีบนำเรื่องมาบอกพ่อกับแม่

พ่อกับแม่มองหน้ากันก่อนที่จะขอให้ทั้งสองพาไปดูกล่องปริศนานั้น

 

“อืมมมม แปลกแฮะ วัสดุกับหน้าตาของมันไม่เหมือนกับที่พวกเราเคยเห็นเลย

แล้วก็ถ้าร่วงลงมาจากบนฟ้า ยิ่งน่าสงสัยมากกว่าเดิม ...”

พ่อพูดพลางสำรวจและพิจารณากล่องปริศนานั้น

“เอาล่ะ เดี๋ยวพ่อจัดการเอง คงต้องเอาไปให้คุณลุงตรวจสอบสักหน่อย” 

พ่อหยิบผ้าขนาดใหญ่มาคลุมกล่องนั้นไว้ก่อนที่จะพยายามยกมันขึ้น

แต่ดูเหมือนว่ากล่องนี้จะหนักมากกว่าที่คิด จึงต้องให้แฟรี่ช่วยกันยกมา

 

“ไปเอามันมาจากที่ไหน ?” คุณลุงถามด้วยความสงสัย

พลางเอามือลูบหน้าท้องกลมโตของตัวเองไปด้วย

“ตกอยู่ในทุ่งหญ้าค่ะ ปู้เห็นแฟรี่มุงดูอยู่ ตอนที่...” ยังไม่ทันที่ลาพิเน่พูดจบ

คุณลุงก็ใส่ถุงมือกล และคว้ากล่องปริศนาไปในทันที

“เดี๋ยวลุงจัดการเอง ทุกคนไปทำอย่างอื่นเถอะ ต้องตรวจสอบเยอะหน่อย”

คุณลุงเดินหายจากไปพร้อมกล่องปริศนา ทิ้งให้ทุกคนยืนงงกันไปตาม ๆ กัน

 

วันต่อมา ดูเหมือนว่าคุณลุงจะหายตัวไป พร้อมกับทิ้งโน๊ตไว้บนโต๊ะ 

“28 82 20 02 มันจะต้องเกิดขึ้น”

 

แล้วคุณลุงก็ไม่กลับมาอีกเลย

 

วันเวลาผ่านไปหลายปี ก่อนที่ครอบครัวจะเข้าใจว่า คุณลุงจะไม่กลับมาแล้ว

 

ท่ามกลางความเศร้าโศกเสียใจของครอบครัวโมนา คุณลุงเป็นเหมือนนักประดิษฐ์

ผู้ประยุกต์ใช้ Magitech ที่ทำให้ ครอบครัวโมนาโด่งดัง วันนี้ที่บ้านมีจัดงานไว้อาลัย

ผู้คนต่างมาแสดงความเสียใจ

 

บ้างก็คิดว่าเขาหายไปไหน

บ้างก็ว่าเขาประดิษฐ์อะไรใหม่ ๆ ที่พิลึกเกินไป

หรือแม้แต่เขาร่างสลายไปแล้วจากการทดลองที่ผิดพลาด

 

ลาพิเน่เข้าห้องของคุณลุงมาเก็บข้าวของและจัดวางให้เรียบร้อย

เธอโตขึ้นมากแล้ว หากดูจากการแต่งตัว ส่วนสูงที่เหมือนว่าจะสูงกว่ากระต่ายครอบครัวอื่น

อาจเป็นเพราะว่าเธอจะสนิทกับคุณลุงมากที่สุด เรื่องราวที่เกิดขึ้น

ทำให้เธอจะดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ระหว่างที่กำลังเก็บของอยู่นั้น

เธอก็หยิบหนังสือที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน 

“วิธีการสร้าง KOLIN มรดกแห่งโมนา” ขึ้นมาเปิด แต่ก็ไม่สามารถเปิดมันได้

มันเหมือนลงคาถาบางอย่างไว้ ลาพิเน่พยายามหาทางเปิดมันออก

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เธอเริ่มเหนื่อยและนำไปไว้บนชั้นวางหนังสือเหมือนเดิม

 

ตกดึกคืนนั้น หลังจากที่ทุกคนกำลังนอนรวมกันอยู่ มีประตูมิติ ปรากฎขึ้น

แสงจากประตูมิติส่องไปทั่วห้อง ทำให้เห็นว่า เวลาในขณะนี้หยุดเดิน

สังเกตได้จากนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง บุคคลปริศนากลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากประตู

พร้อมกับอุ้มพ่อกับแม่ของสองกระต่ายน้อยหายเข้า ไปในประตู

ทิ้งให้กระต่ายน้อยท้ังสอง นอนหลับอย่างไม่รู้สึกตัว

 

รุ่งเช้า ทั้งสองตื่นขึ้นมาและพบว่าพ่อกับแม่ของพวกเธอได้หายไป

ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะเกิดเรื่องราวประหลาดขึ้นกับครอบครัวโมนา

ทั้งเรื่องที่คุณลุงของบ้านหายตัวไป และตอนนี้เป็นคราวของพ่อกับแม่แล้ว

 

ทั้งสองจะต้องอยู่กันอย่างไร ในบ้านที่ไม่เหลือใครแล้ว

เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวชื่อดัง ที่มีความสามารถในการประดิษฐ์อะไรใหม่ๆ 

ด้วยเทคโนโลยีและเวทมนตร์ พวกเขาทยอยหายตัวไปไหน