Lucene’s Story

ลูเซเน่ กระต่ายน้อยผู้มีความชื่นชอบ ในเรื่องของเวทมนตร์ 

เธอมักจะค้นคว้า หาคาถาอะไรใหม่ ๆ อยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน

เธอพยายามอย่างหนักในการหาคาถาที่สามารถช่วยเรียกสิ่งของ หรือบุคคล รวมไปถึงการค้นหาตำแหน่งบางสิ่งที่เธอต้องการ “ครอบครัวที่หายไป”

หลังจากการหายตัวไปของคุณลุง ตามมาด้วย คุณพ่อ และคุณแม่ ลูเซเน่พยายามเป็นพี่สาวที่ดี พยายามเก็บความเศร้าเอาไว้ คอยดูแลน้องสาวของเธอ ลาพิเน่ เธอทำอาหาร

จัดการเรื่องต่าง ๆ ของบ้าน รวมไปถึงการดูแลกิจการของที่บ้านต่อ

แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่กับทั้งสองแล้วก็ตาม เมื่อเธอจัดการธุระต่าง ๆ เสร็จ

เธอก็ไม่ลืมที่จะค้นคว้าตำราต่าง ๆ หาข้อมูลและคาถาใหม่ ๆ

ที่อาจช่วยให้เธอ เจอกับครอบครัวของเธอได้ เหล่าแฟรี่ต่างก็พากันมาช่วยเธอด้วย 

“เน่ ปู้หิวแล้วอะะะะ” เสียงโอดครวญแว่วมาจากด้านนอกห้องสมุดของครอบครัว

เสียงของน้องสาวฝาแฝดแสนซน ลาพิเน่นั่นเอง 

“ได้เลยยยย รอเน่แป๊บนึงนะะะะ” ลูเซเน่ปิดตำราเล่มใหญ่ก่อนจะวางไว้ที่พื้น

เธอรีบเดินออกไปหาน้องสาว ทิ้งให้เหล่าแฟรี่ต้องมาช่วยกันเก็บหนังสือที่วางระเนระนาดอยู่บนพื้น

แม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะทำให้ทั้งสองร่าเริงน้อยลงไปบ้าง แต่นั่นไม่ได้ลดความซนและความอัจฉริยะในด้านต่าง ๆ ได้เลย ลาพิเน่ยังคงสร้างสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ มากมายมาช่วยพี่สาว

และนำไปขายเพื่อสร้างรายได้ แม้จะเป็นสิ่งของที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่นัก แต่ก็เป็นสิ่งที่คนอื่นบนดวงจันทร์แห่งนี้ทำไม่ได้ กิจการการขายสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์ยังคงดำเนินต่อไป

ส่วนลูเซเน่ ตอนนี้เธอเก่งขึ้นมาก ความสามารถในการเรียนรู้ได้รวดเร็ว

และการใช้เวทมนตร์ของเธอดีขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งตอนนี้เธอยังศึกษาเรื่องของมนตราดวงดาว

และการทำนายอนาคตอีกด้วย

“หูวววว น่ากินจัง” ลาพิเน่หยิบช้อนส้อมถือไว้ในมือ ตามองไก่ทอดที่ลูเซเน่ทำให้ตาเป็นประกาย

“เอาล่ะ วันนี้ต้องกินเยอะ ๆ นะปู้ พรุ่งนี้เรามีการทดลองแผนใหม่”

ลูเซเน่บอกกับน้องสาวพลางตักอาหารให้น้อง 

“เราจะยังทดลองแผนใหม่กันจริง ๆ ใช่มั้ยเน่ ?”

ลาพิเน่ถามขึ้นด้วยสีหน้าเศร้า และเริ่มหมดหวัง

“แน่นอน เราจะยังตามหาพวกเขา เน่รู้ว่าทุกคนยังอยู่ นั่นไง”

ลูเซเน่ชี้ไปที่แผ่นวงกลมใบใหญ่ที่ติดอยู่กับผนัง มันเป็นเหมือนนาฬิกาที่เข็มต่าง ๆ บนหน้าปัด

จะเป็นหน้าของคนในครอบครัว

“เน่ทดลองคาถาสำหรับตรวจสอบได้แล้ว เข็มนาฬิกาเหล่านั้นยังเดินอยู่ตามปกติ

แปลว่าทุกคนยังอยู่ เราแค่ยังหาไม่เจอเท่านั้นเอง ยังมีความหวังอยู่

ทุกคนก็น่าจะกำลังหาวิธีกลับมาหาพวกเราเหมือนกัน

ต้องหาคาถาที่รู้ หรือระบุตำแหน่งให้ได้ก่อน น่าจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นกว่านี้”

ลูเซเน่พูดขึ้นพลางมองไปที่นาฬิกาอย่างมีหวัง

ลาพิเน่ มองแล้วยิ้มอย่างมีความหวังเช่นกัน “เก่งมากเลยเน่ ปู้ก็จะพยายามให้มากขึ้นเหมือนกัน … ว่าแต่ เน่พอจะสอนคาถาเปิดหนังสือให้ปู้ได้ไหมอะ พอดีปู้อยากจะลองใช้กับหนังสือ...”

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เกิดการสั่นไหว

และลมพัดที่รุนแรงอยู่ในห้องครัวแห่งนี้ ลูเซเน่พยายามใช้คาถาเพื่อให้มันสงบลง แต่ก็ไม่เป็นผล

เมื่อเหตุการณ์สงบ มีกระเป๋าเอกสารใบหนึ่งวางอยู่ที่พื้น มันเปิดออก

พร้อมกับมีใครบางคนเดินออกมา คุณลุงนั่นเอง คุณลุงของทั้งสองเดินออกมาจากกระเป๋า

พร้อมกับเด็กชายคนหนึ่ง

ท่ามกลางความเงียบสงัด และความงุนงง คุณลุงก็เปลี่ยนบรรยากาศด้วยการเริ่มประโยคสนทนา

“สวัสดีหลาน ๆ ลุงเองงง ไม่ได้เจอตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยยยยย”

เขาพูดพลางเอามือลูบท้องซึ่งเป็นสิ่งที่เขาจะทำเป็นประจำ

กระต่ายทั้งสองยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ช้อนในมือของลาพิเน่ตกลงกระทบกับจาน

ทำให้ทั้งสองมีสติขึ้นมา

“นี่คือ คุณลุง จริง ๆ เหรอคะ” ลาพิเน่ถามซ้ำ

“ใช่สิ นี่ลุงเอง … แต่ว่า ลุงมาได้ไม่นานหรอกนะ ต้องรีบไปแล้ว”

ลุงตอบด้วยด้วยท่าทีที่ดูรีบร้อน พลางหยิบของบางอย่างเดินมาให้ทั้งสอง

“ไป ? ไปไหนเหรอคะ ทำไมถึงทิ้งพวกเราไป และตอนนี้ พ่อกับแม่ก็หายตัวไปอีก”

ลูเซเน่ตะโกนเสียงดัง ความอัดอั้นทำให้กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

คุณลุงหันกลับไปมองหน้าเด็กชายที่มาด้วยกันด้วยความสงสัย

ก่อนที่จะเดินมาเช็ดน้ำตาและกอดกับทั้งสอง

“ลุงไม่รู้มาก่อนเลยว่า ทั้งสองก็จะหายไปด้วย แต่ว่า ลุงต้องทำในสิ่งที่สำคัญกว่านั้นมาก

ลุงต้องไปแล้ว” ลุงยื่นกุญแจให้กับลูเซเน่ และส่งล็อกเก็ตสีทองให้กับลาพิเน่

“เก็บเอาไว้นะ มันจะเป็นคำตอบที่พวกเธอต้องการ ใช่มั้ยปู้”

ลุงหันไปส่งสัญญาณบางอย่างให้ลาพิเน่ ก่อนที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปในกระเป๋า

ลาพิเน่ยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ลมที่พัดและการสั่นสะเทือนที่รุนแรงเกิดขึ้นอีกครั้ง กระเป๋าบนพื้นเปิดออก 

“เดี๋ยวก่อนค่ะลุง” ลาพิเน่ตะโกนถาม “เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ ? ให้เราตามไปด้วยได้รึเปล่า ?”

คำถามที่ไร้เดียงสาของกระต่ายน้อยทำให้คุณลุงหันกลับมาส่งยิ้มให้

ก่อนจะเอานิ้ว เคาะไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง

“มันจะต้องเกิดขึ้น และมันจะเกิดขึ้นอีก แล้วพวกเธอจะเข้าใจ

อย่าพยายามตามหาลุงอีกเลย ลุงสบายดี”

คุณลุงและเด็กชายหายเข้าไปในกระเป๋า ก่อนที่กระเป๋าจะสลายกลายเป็นผงสีรุ้ง

ท่ามกลางร้อยล้านความรู้สึกของกระต่ายทั้งสอง ที่ยืนมองอยู่ 

มันเกิดอะไรขึ้น คุณลุงไปไหน พ่อแม่หายไปได้อย่างไร และเด็กชายคนนั้นเป็นใคร

วันต่อมา กระต่ายทั้งสองยังคงงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะทดลองแผนการใหม่

“คุณลุงไม่รู้เรื่องที่พ่อกับแม่หายตัวไป นั่นแปลว่าเรื่องที่พ่อกับแม่หายไปกับเรื่องที่คุณลุงหายตัวไป อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกัน ตอนนี้เราควรตามหาพ่อกับแม่ก่อน” ลูเซเน่พูดขึ้น ในขณะที่กำลังร่ายเวทมนตร์ยกหนังสือ แผ่นผนึกคาถา และผลึกวิเศษ

“แต่ปู้ก็คิดถึงคุณลุง อยากให้คุณลุงกลับมาด้วย” ลาพิเน่พูดพร้อมกับเสียงที่สั่นเทา 

“ไม่เป็นไรหรอก เรามาทดลองกันหลาย ๆ แบบต่อไป ถ้าเจอพ่อกับแม่แล้ว

การจะตามหาลุง ก็ไม่ใช่เรื่องยาก อีกอย่าง ถ้าลุงเขาอยากจะกลับมาจริง ๆ

เขาน่าจะทำได้ทุกเมื่อด้วยซ้ำ ด้วยกระเป๋านั่น”

ลูเซเน่ปลอบใจน้องสาวฝาแฝดของเธอ ก่อนที่จะส่งสัญญาณเรียกเพื่อนแฟรี่มาช่วยกัน

 เหล่าแฟรี่มารวมตัวกันเพื่อช่วยทั้งสองทดลองแผนการใหม่ 

และ ครั้งนี้ ลาพิเน่เลือกที่จะหยิบหนังสือ “วิธีการสร้าง KOLIN มรดกแห่งโมนา”มาให้ลูเซเน่ดู

“เอ๋ หนังสือของพวกเราเหรอ ทำไมเน่ไม่เคยเห็นเลย” ลูเซเน่พิจารณาก่อนที่จะพบว่า

มันถูกปิดผนึกด้วยเวทมนตร์บางอย่าง

“นี่แหละที่ปู้จะให้เน่สอนเมื่อวาน คิดว่ามันน่าจะมีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกเยอะมากเลย”

ลาพิเน่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบล็อกเก็ตของคุณปู้ที่คล้องคอเธอขึ้นมาเปิดดู ในมั้นมีรูกุญแจซ่อนอยู่

ลูเซเน่และเหล่าแฟรี่ช่วยกันคลายคาถาและเปิดหนังสือเล่นนั้นจนได้ 

ภายในหนังสือเล่มนั้น มีพิมพ์เขียว และเต็มไปด้วยขั้นตอนการสร้างเครื่องอะไรบางอย่าง

ที่ดูเหมือนนาฬิกาขนาดใหญ่ มันมีกลไกและรายละเอียดที่ซับซ้อนมาก

ซึ่งต้องสร้างไปพร้อมกับการลงถาคา

ลูเซเน่เปิดอ่านอย่างรวดเร็วด้วยเวทมนตร์ของเธอ จนไปหยุดอยู่ที่หน้าหนึ่งในหนังสือ

“เน่ว่าเน่รู้แล้ว ว่ามันเกี่ยวกันยังไง” ลูเซเน่ชี้ไปที่รูปภาพในหนังสือ

มันเป็นรูปส่วนประกอบของเครื่องจักรขนาดใหญ่ และหนึ่งในนั้นคือ ล็อกเก็ตของลาพิเน่

“อย่างนี้ก็แปลว่า คุณลุงเป็นคนสร้างเครื่องนี้ขึ้นมา และการที่คุณลุงมา

เพื่อส่งล็อกเก็ตกับกุญแจให้เรา แปลว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ ๆ”

ลาพิเน่พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น 

ทั้งสองช่วยกันศึกษา และอ่านข้อมูลของหนังสือเล่มนี้อย่างละเอียด

รวมไปถึงให้เหล่าแฟรี่ช่วยด้วย คาถาเพิ่มจำนวนที่ลูเซเน่ฝึกจนชำนาญ

ตอนนี้มันมีประโยชน์อย่างมากในการ เพิ่มจำนวนหนังสือเล่มนี้

และแจกจ่ายให้เหล่าภูติ แฟรี่ และสัตว์วิเศษที่มีความสามารถมาช่วยกัน

แต่มันไม่ง่ายเลย ด้วยความซับซ้อน และชิ้นส่วนที่มากมายมหาศาล

ทำให้เกิดความผิดพลาดขึ้นบ่อยครั้ง เหล่าผู้ที่มาช่วยก็พากันถอนตัวออกไป

หรือบาดเจ็บระหว่างทดลอง เวลาผ่านไปอีกหลายปี ก่อนที่เครื่องใกล้จะเสร็จ

ก็เหลือแค่เพียงกระต่ายทั้งสองกับแฟรี่อีกจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น

“ใกล้จะสำเร็จแล้วนะ มันต้องสำเร็จสิ” ลูเซเน่ร่ายคาถาใส่เครื่องเพื่อให้มันทำงานอีกครั้ง

แต่ก็ไม่สำเร็จ ลาพิเน่เริ่มเหนื่อยและท้อ จึงเดินเข้าไปที่ห้องคุณลุงเพื่อหาเบาะแสอย่างอื่นเพิ่มเติม เธอเปิดลิ้นชักและพบกับกระดาษโน๊ตใบเก่าที่คุณลุงเคยทิ้งไว้

แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่มันก็ยังคงถูกเก็บไว้อย่างดี “28 82 20 02 มันจะต้องเกิดขึ้น”

ลาพิเน่จ้องมองและพิจารณาตัวเลขด้านหน้าอีกครั้ง ก่อนที่จะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

เธอรีบวิ่งไปหาลูเซเน่ ที่ตอนนี้นั่งเหนื่อยหอบจากการใช้คาถามากเกินไป

“หรือว่า เราควรลองร่ายคาถากลับด้านไหม ?” ลาพิเน่พูดขึ้นพร้อมส่งโน๊ตให้ลูเซเน่

“ตอนแรก ปู้คิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับช่วงเวลา แต่มันมีความสะท้อนกันไปมาเหมือนกระจก

ถ้าเราลองเปลี่ยนขั้นตอนจากข้อแรก เป็นข้อสุดท้าย แล้วเอาขั้นตอนสุดท้ายมาทำเป็นอย่างแรก คาถาที่บอกไว้ในหนังสือ ถ้าเราร่ายกลับหลังล่ะ ไม่น่ามีอะไรจะเสียแล้วนะ

เราลองกันมาหมดทุกวิธีแล้ว” 

ลาพิเน่พูดขึ้นพลางมองไปยังเครื่องจักรขนาดใหญ่ มันเป็นวงกลมที่รายล้อมไปด้วย

แผ่นวงแหวนต่าง ๆ มากมาย ที่วงแหวนมีการสลักตัวเลข คาถา และตำแหน่งดวงดาวต่าง ๆ ไว้

ฐานด้านล่างมีล็อกเก็ตของลาพิเน่ที่ได้จากคุณลุงติดตั้งไว้แล้ว

ลูเซเน่ที่นั่งหอบอยู่ที่พื้น ลุกขึ้นมาจับมือของน้องสาวตัวเอง “ได้ !! ลองดู !!”

วันเวลาผ่านไปอีกหลายวัน ที่ทั้งสองช่วยกันดัดแปลง ปรับปรุง และใช้คาถาแบบย้อนกลับใส่เครื่องจักรนี้ แต่มันก็ใช้งานไม่ได้

“หรือเราเดินมาผิดทางกันนะปู้” ลูเซเน่ที่ปกติจะเป็นผู้ให้กำลังใจและมุ่งมั่น

ที่จะทำให้สิ่งนี้สำเร็จเริ่มลังเล สับสน และหมดหวัง เธอลูบหัวของลาพิเน่อย่างอ่อนแรง

“อืมมมม ถ้าเราลองทุกวิธีแล้วจริง ๆ แต่มันก็ยังไม่สำเร็จ

เราน่าจะขาดตัวแปรอะไรไปด้วยหรือเปล่านะ ...”

ลาพิเน่ที่นั่งนิ่งและหมดแรงมองไปรอบ ๆ ตัวและนึกบางอย่างขึ้นได้ “เวลา !!”

ลาพิเน่ชี้ไปที่ผนังนาฬิกาที่ลูเซเน่สร้างไว้ 

“ที่ผ่านมาเราลืมนึกถึงช่วงเวลาที่จะเปิดเครื่องไปเลย ! ถ้าเครื่องทำงานด้วยการควบคุม

หรือเกี่ยวข้องกับกระแสเวลา การที่เราเปิดเครื่องในเวลาที่ถูกต้อง

มันจะต้องทำให้พี่เบิ้มนี่ติดแน่นอน” ลาพิเน่พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น

ลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องของคุณลุง และหยิบบางอย่างออกมา

“นี่คือเครื่องนับเวลาของดาว เป็นนาฬิกาเก่า ๆ ที่คล้ายกับนาฬิกาข้อมือของคุณลุง

ปู้จะเอาไปปรับแต่งอะไรนิดหน่อย และมันจะช่วยบอกเวลาที่เรากำลังตามหาได้ !”

ลาพิเน่หยิบแผ่นกลม ๆ คล้ายจานทองเหลือง ให้ลูเซเน่ดู

มันเป็นแผ่นที่เต็มไปด้วยวงแหวนซ้อนกันมากมาย และสามารถหมุนได้

แต่ละแผ่น เต็มไปด้วยตัวเลข และตัวอักษร

ลูเซเน่รู้สึกมีความหวังอีกครั้ง เธอกอดน้องสาวไว้แน่น

“เก่งมากเลยปู้ มาลองดูกัน เน่จะไปทำข้าวเย็นมาให้” ทั้งสองกอดและให้กำลังใจกัน

ก่อนที่ลาพิเน่จะนำเครื่องนับเวลาไปปรับแต่ง และลูเซเน่ก็ไปทำมื้อเย็น

ในขณะที่ทั้งสองกำลังจัดการมื้อเย็นด้วยความหิว เครื่องนับเวลาดาวก็ดังขึ้น

ปิ๊ง !

ตัวเลขและหมู่ดาวที่ปรากฎขึ้นบ่งบอกว่า วันที่ตามหากำลังจะมาถึงภายในไม่กี่วันเท่านั้น

ทั้งสองหันมามองหน้ากันก่อนที่จะกระโดดไปมาด้วยความดีใจ

วันที่พวกเขารอคอยใกล้เข้ามาแล้ว

และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ตรงกับช่วงเวลาที่เครื่องนับเวลาดาวได้บอกไว้

ทั้งสองจับมือกัน และเริ่มต้นการเปิดเครื่องอีกครั้ง มันคือวันที่ทั้งสองเฝ้ารอมาตลอด

“ช่วงเวลานี้จะเกิดขึ้น 1 ครั้งในรอบ 4 ปีเท่านั้น เราจะทำพลาดไม่ได้” ลาพิเน่พูดขึ้น

“แน่นอน เราจะไม่พลาดอีกแล้ว” ลูเซเน่หันไปพูด และยิ้มให้กับน้องสาวฝาแฝดของเธอ 

ทั้งคู่เริ่มการเปิดเครื่อง เหล่าแฟรี่ที่เหลือต่างพากันมาช่วยทั้งสองอีกแรง

เครื่องจักรเริ่มขยับและหมุนวนเร็วขึ้นเรื่อย ๆ กระต่ายทั้งสองนั่่งอยู่ที่ฐานของเครื่อง

ช่วยกันร่ายเวทมนตร์เพื่อให้เครื่องยังคงหมุนต่อไป 

จู่ๆ  ก็เกิดการสั่นไหว การหมุนของเครื่องทำให้เกิดลมพัดที่รวดเร็วและรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ความรู้สึกนั้นเหมือนกับตอนที่ลุงของพวกเธอกลับมาหา

มันเหมือนกับตอนที่กระเป๋านั่นเริ่มทำงาน

บ้านของทั้งสองลอยขึ้นกลางอากาศ ข้าวของปลิวไปมา

ท่ามกลางสายตาของครอบครัวอื่น ๆที่เห็นเหตุการณ์นี้ มันเหมือนกับว่า

เครื่องจักรนี้กำลังทำให้เธอบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทั้งสองมองขึ้นไปยังเครื่องจักรที่หมุนอยู่ ท้องฟ้าด้านหลังปรากฎดวงจันทร์สีรุ้งขนาดใหญ่

กำลังเคลื่อนตัวลงมาหาทั้งสอง 

“มันคืออะไรน่ะ ?!!” ลูเซเน่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

“ไม่รู้เหมือนกันเน่ แต่ว่าเราต้องเอากุญแจไขเครื่องนี้แล้ว” ลาพิเน่พยายามตั้งสติ

และพยายามให้ลูเซเน่ใช้กุญแจของเธอไขรูกุญแจจากในล็อกเก็ต

ที่ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องจักรแล้ว

“กุญแจมีสองดอก เราจะรู้ได้ยังไงว่าดอกไหนเป็นดอกที่ถูกต้อง”

ลูเซเน่ถามด้วยความลังเล

ในขณะเดียวกัน ดวงจันทร์ประหลาดสีรุ้งได้เคลื่อนตัวลงมาจะชนกับเครื่องจักรนี้แล้ว

“จะไม่ทันแล้ว ดวงจันทร์นั่นมันจะชนกับเครื่องแล้ว”

ลาพิเน่คว้ากุญแจจากมือลูเซเน่และไขไปที่รูกุญแจ

เกิดช่องว่างระหว่างมิติขึ้น ทั้งหมดรู้สึกเหมือนถูกดึงและฉีกกระชากไปคนละทาง

ทั้งสองพยายามจะจับมือกันเอาไว้ แต่ก็สู้แรงดึงดูดมหาศาลไม่ไหว

ดวงจันทร์สีรุ้งมากระทบกับเครื่องในที่สุด และทุกอย่างก็ระเบิดเป็นจุญ

แสงสีรุ้งระเบิดและกระจายไปทั่วบริเวณ 

บ้านของครอบครัวโมนา

เครื่องจักรโคลิน

โมนา ลูเซเน่

และ โมนา ลาพิเน่

ทั้งหมดหายลับไปจากแรงระเบิด ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย

ณ ที่แห่งหนึ่ง …  กระต่ายน้อยนอนอยู่กลางถนนเล็ก ๆ ของหมู่บ้าน

ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มุงดูผู้มาเยือนจากฟากฟ้า

เธอ ซึ่งไม่เหมือนคนอื่น เธอมีหูกับหางกระต่าย และร่วงตกลงมาจากฟ้าพร้อมกับคทา

และกุญแจดอกหนึ่ง ปลายของมันแตกละเอียด ...