“เอาล่ะนะ ฮาจิ วันนี้จะยากกว่าครั้งที่แล้ว ตั้งใจดูนะ !!”

 

กระต่ายน้อยนั่งอยู่ตรงหน้าของน้องชาย เธอหยิบไพ่ขึ้นมา กำลังเริ่มร่ายมนต์

หนังสือตรงหน้าของเธอเปลี่ยนหน้าอย่างรวดเร็ว และส่องแสงสีฟ้าออกมา 

 

ปรากฎภาพบางอย่างขึ้นมาเหนือหนังสือ ...

ทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป …

 

ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างไกลจากความวุ่นวาย

เมื่อหลายเดือนก่อน มีกระต่ายน้อยร่วงลงมาจากฟ้า ราวกับดาวตก

เธอมีลักษณะเหมือนกับคน แต่มีหางและหูกระต่าย

เธอสวมสร้อยคอที่เหมือนกับกุญแจเอาไว้

ข้าง ๆ มีกุญแจอีกหนึ่งดอกตกอยู่ด้วย

 

เธอได้รับการช่วยเหลือจากครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้าน และได้รับเธอมาเลี้ยง

พวกเขาดูแลเธออย่างดี รวมไปถึง ฮาจิ ลูกชายของครอบครัว ผู้ซึ่งมีความฝันอยากใช้เวทมนตร์

 

ผู้คนรอบข้างลืมเรื่องราวของกระต่ายเวทมนตร์เพราะคาถาลบความทรงจำ

ยกเว้นครอบครัวนี้ ที่คอยช่วยเหลือและดูแลเธอมาโดยตลอด

พวกเขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นลูกคนหนึ่ง และยังช่วยปกปิดเรื่องราวความลับ

เรื่องเวทมนตร์ของเธออีกด้วย เจอจึงตอบแทนพวกเขาด้วยการช่วยงานต่าง ๆ

รวมไปถึงสอนเวทมนตร์ให้กับ ฮาจิ 

 

การใช้ชีวิตไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก เธอสามารถใช้พลังของเธอ

ทำให้ทุกคนเห็นเธอเป็นเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง ที่ชื่นชอบการ์ตูน หรือเรื่องราวแฟนตาซีต่าง ๆ

ทำให้เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรมากนัก

 

เวลาผ่านไปหลายเดือนแล้ว เธอยังคงใช้ชีวิตตามปกติ แต่ลึก ๆ ในใจก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

ไม่ว่าจะเป็น การที่เธอมีเวทมนตร์ ในขณะที่คนอื่นไม่มี

การที่เธอชอบรู้สึกว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่าง

การที่เธอมักมีน้ำตา เวลามองขึ้นไปบนดวงจันทร์

หรือการที่เธอรู้สึกว่า มีบางอย่างไม่ปกติรอบ ๆ ตัวเธอ 

 

จนกระทั่งวันนี้ เมื่อเธอได้พบกับภาพบางอย่างที่ลอยออกมาจากหนังสือ

ก็ทำให้เธอตกใจ และนึกบางอย่างขึ้นได้ สิ่งนั้นคือ ล็อกเก็ตของลาพิเน่ น้องสาวของเธอ

 

เธอนิ่งอึ้ง ทำให้ภาพทุกอย่างหายไป 

 

“พี่เน่ฮะ เป็นอะไรรึเปล่า” ฮาจิ เห็นอาการของลูเซเน่ไม่ค่อยดีนัก

เธอนิ่งอึ้ง และมีน้ำตาไหลออกมา

“ล็อกเก็ตนั่นมันคืออะไรน่ะ ?” ฮาจิถามเพิ่มเติม

ในขณะที่ลูเซเน่ยังคงนิ่งและพยายามนึกอะไรบางอย่าง

 

“แป๊บนึงนะฮาจิ ขอเวลาสักครู่” ลูเซเน่มองหน้าน้องชายด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป

 

เธอรีบหยิบไพ่ของเธอออกมาจัดวาง ในตำแหน่งที่เหมาะสม พร้อมกับเริ่มร่ายคาถาบางอย่าง

เหล่าไพ่เคลื่อนตัวเพื่อบอกเล่าเรื่องราวบางอย่าง รูปภาพบนไพ่

เล่าเหตุการณ์ที่ทั้งสองได้ทำร่วมกัน จนกระทั่งเกิดการระเบิดครั้งใหญ่

และได้ตกลงมาที่นี่ เธอพยายามหาเวทมนตร์ที่จะสามารถทำให้เธอได้กลับไป

หรือได้พบกับน้องของเธอ จนทำให้คาถาที่ผิดพลาด กดความทรงจำและความรู้สึกบางอย่างไว้

เมื่อเธอกำลังจะรู้สึกเศร้า หรือจะนึกถึงครอบครัว มันจะทำให้เธอนึกไม่ออก 

 

คาถาที่เธอได้สอนกับ ฮาจิ ในวันนี้คือ “คาถาเตือนความจำ” ใช้ในกรณีที่เรา

อยากจะบันทึกเรื่องราวบางอย่าง และทำให้เรานึกถึงสิ่งนั้นได้เมื่อถึงเวลา

ลูเซเน่มักเอาไว้ใช้เวลาที่จะต้องจัดการธุรกิจที่บ้านสมัยอยู่บนดวงจันทร์กับครอบครัว

แต่ครั้งนี้มันทำให้เธอนึกถึงครอบครัว และน้องสาวขึ้นมาได้

 

เธอจดบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ลงกระดาษ ก่อนที่จะหันไปมอง ฮาจิ

ที่นั่งงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ลูเซเน่กลับมานั่งพร้อมกับสอนคาถาให้กับฮาจิ จนกระทั่งเขาเริ่มร่ายคาถาได้ …

 

หลังจากสอนฮาจิ ให้ใช้เวทมนตร์แล้วนั้น

เธอกลับมาที่ห้องพร้อมกับเปิดลิ้นชักที่เต็มไปด้วยบันทึกต่าง ๆ

และใส่บันทึกใหม่ที่เธอเพิ่งจดได้ใส่กลับเข้าไปในลิ้นชักด้วย

 

ดูเหมือนว่าเธอกำลังรีบร้อนจะไปทำอะไรบางอย่าง

เธอหยิบไม้คทาของเธอขึ้นมา ร่ายคาถา ก่อนที่ตัวเธอจะหายไป ...

 

ดูเหมือนว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น จะอยู่ในสายตาของผู้คนกลุ่มหนึ่งที่คอยสอดส่องอยู่จากมิติอื่น

 

“อะอ้าววว เส้นเรื่องใหม่”  ชายหูแมวคนหนึ่งพูดขึ้น

ในขณะที่ใช้กล้องส่องทางไกล มองดูเรื่องราวที่เกิดขึ้นของลูเซเน่

“อีกแล้วเหรอ !! อะไรกันเนี่ยยยยยยย !!”  เด็กชายโวยวายพร้อมกับทุบกระเป๋าของตัวเอง

“ใจเย็น ๆ นะคะ … จะว่าไป ตั้งแต่การระเบิดครั้งนั้น อะไรก็เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยนะ” ช

หญิงสาวพยายามปลอบใจด้วยเสียงที่นุ่มนวล กิ๊บติดผมรูปผีเสื้อสีฟ้าของเธอสั่นไหวเหมือนมีชีวิต

“แต่ถึงอย่างไร เราก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป นั่นอาจจะไม่ใช่เส้นเรื่องใหม่หรอก

เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเดิมตามห้วงเวลาเท่านั้น

ตราบใดที่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวยังคงเหมือนเดิม

มันก็จะวนกลับมาแบบเดิม”

หญิงสาวอีกคนพูดขึ้น ขณะกำลังยกกาแฟขึ้นดื่ม บริเวณดวงตาของเธอมีแผลเป็นรูปดาวอยู่

 

“ จับตาดูเอาไว้ดีๆ ล่ะ ทั้งสองเป็นตัวแปรของการวนเวียนของเส้นเวลานี้

ตอนนี้ทั้งสองเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง ในฐานะตัวแปรของการซ้อนทับมิติและห้วงเวลาแล้วล่ะ

การที่ไปช่วยเหลือจากการตกลงมาของกระต่ายผู้พี่ ก็เป็นการกระทำที่ถูกกำหนดไว้แล้วเช่นกัน

พวกเราแค่ทำหน้าที่เดินตามเส้นที่วางไว้ก็พอ ดวงจันทร์ที่ทั้งสองจากมา

ถูกเจ้าพวกนั้นทำลายไปแล้ว ไม่มีอะไรให้พวกเธอกลับไป

เอาล่ะ ฝากที่เหลือต่อด้วยนะ ดูเหมือนว่าฉันจะต้องกลับ HQ แล้ว”

หญิงสาวเปิดประตูมิติสีรุ้ง และหายลับไป

 

“ดูเหมือนว่า การที่เธอมาติดอยู่ที่มิติแห่งนี้ จะทำให้เกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นซะแล้วสิ 

ทุกอย่างมันเชื่อมถึงกันทั้งหมด แม้กระทั่งการซ้อนทับของมิติจากการใช้เครื่องนั่นด้วย” 

ชายหนุ่มร่างใหญ่พูดขึ้น  

 

“ก็นั่นน่ะสิ ไม่งั้นพวกเราไม่ต้องมาคอยเฝ้าหรือเก็บข้อมูลเรื่องราวพวกนี้โดยละเอียดหรอก”

เด็กชายพูดขึ้นด้วยเสียงเบื่อหน่าย

 

“เหตการณ์ที่เครื่องนั่นถูกเปิด มันเหมือนกับการที่เรานำขวดแก้วสามใบ

ที่แต่ละใบมีหินต่างชนิดกัน ขวดละ 2 ก้อน มากระทบกันอย่างรุนแรงที่จุดเดียว 

ถ้าหินทั้งหมด 6 ก้อน ต้องเข้ามาอยู่รวมกัน ในขวดเพียงใบเดียว จะเกิดอะไรขึ้น …?

 

การแทนที่ยังไงล่ะ … ขวด 1 ใบสามารถใส่หินได้แค่ 2 ชนิด

ซึ่งอาจจะเป็น หินที่ 1 จากขวดแก้วใบที่ 1 2 หรือ 3

และหินชนิดที่ 2 จากขวดแก้วใบที่ 1 2 หรือ 3 ก็ได้เช่นกัน

และการกระทบกันของขวดแก้วทั้งสามใบ ย่อมต้องมีขวดที่ต้องแตก กระเด็นออกไป 

 

แล้วถ้ามันไม่ใช่หิน แต่เป็นบุคคลล่ะ ? การรวมกัน อาจจะทำให้ตัวตนจากมิติต่าง ๆ

มาพบกันที่จุดเดียว ซึ่งนั่นไม่ดีแน่ … 

นี่แหละคือสาเหตุที่ว่า

ทำไมเราต้องมาคอยเฝ้า หรือเก็บข้อมูลให้ละเอียด

 

รวมไปถึงการทำบางอย่างให้มันเป็นไปตามเส้นเวลาปกติที่จะเกิดขึ้น 

นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมนายจะต้องไปพบกับพวกเขา หรือเอาเศษกุญแจนั่นไปวางไว้ข้าง ๆ เธอ”

 

ชายร่างใหญ่พยายามจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเท่าไรนัก